Oglądałam sobie ostatnio zdjęcie Dalajlamy i Antha, a potem "Ostatniego Samuraja" i tak mi przyszedł do głowy pewien wiersz... Napisałam go, bo wierzę, że w końcu może uda nam się osiągnąć "nadczłowieczość", przynajmniej niektórym... A no i dołączam do "solidarności z Tybetem":)

Dążyć do doskonałości
Medytować gdzieś w wysokich górach
Mieć tylko własną duszę
Być więcej niż człowiekiem
Choć może trochę mniej niż bogiem
Móc świat cały ogarnąć jednym spojrzeniem

Być jak samuraj japoński
Wiedzieć, o co tak naprawdę walczyć chcę
Szukać swego przeznaczenia
Stawać w obronie cesarza
Żeby nie było mi równego

Samotnym wędrowcem
Z własną filozofią

Zaprowadziłeś mnie tam gdzie słońce nigdy nie gaśnie,
Gdzie życie piękne ma być.
Zaprowadziłeś i spieprzyłeś sprawę, bo
To, co miało swoje uroki właśnie przestało je mieć.
I choć może kwiatki kwitną mi przed nosem,
Czuję smak gorzkich łez!
Widzę uśmiech na jego pieprzonej twarzy,
Choć wkoło już ucichł śmiech.
Gdzie ten superman, co miał podać mi rękę?!
Topi smutki w butelce wódki...

Słońce coraz słabszy ma blask.
Nie jestem tym, za kogo mnie masz,
I nie chcę do cholery nim być, bo
Choć spieprzyłeś sprawę,
Ja to mogę naprawić.
Mam dość gadania, narzekań,
Po, co chować się wciąż?
Czy to tak trudno ruszyć tyłek,
Z brudnej kanapy,
Na, która posadziłeś wtedy nas?

Znów pozwolę słońcu wstać.
Po, co marnować ma się?
W świecie gdzie brak czegokolwiek,
Oprócz tylu gorzkich łez,
Których smak znamy już tak dobrze.
To nie tak trudno świat zmienić,
Gdy uśmiech na twarzy masz.
Słońce znów rano wstaje,
I znów chodzi spać.
Ty wreszcie wracasz tam,
Skąd śmiałeś do nas przyjść,
Nikt nie chce już widzieć Cię.

Dzięki tej tajemniczej energii
Wiem już, jakie życie jest...

ZNALEŹĆ SIEBIE!

Czasem jest beznadziejnie, fakt,
I masz wszystkiego dość,
Myślisz ‘pieprzony świat',
Wszystko daje Ci w kość.

Wstań do cholery, walcz.
Przestań się ukrywać, no, po, co ci to?
Wyrzuć swe smutki i tańcz.
Nie bądź idiotą, nie daj się wrzucić w błoto!

Wszyscy ci mówią ‘dość już kretynie'
Nie wiedzą, że ty masz siłę,
Ty wiesz, że życie wciąż płynie,
Lecz przystań, choć na chwilę.

Wpadłeś w pieprzoną otchłań,
Ale chcesz z tego wyjść,
W dół spycha cię wciąż ten drań,
Co tak chciałeś do niego przyjść.

Teraz już wiesz, nie warto,
I starasz się znów z uśmiechem żyć,
Pokaż wszystkim, że można,
Lecz twardym trzeba być.

Uśmiech- najlepsze lekarstwo,
Głowa do góry- trzeba wciąż żyć,
Nie daj się zadręczyć,
Po prostu bądź sobą,
Nie ma się, co męczyć,
A osobowości nikt ci nigdy nie odbierze!